Na chłodno, po opadnięciu emocji czas na małe podsumowanie. Na początek słowo o piosence, artystce i występie, który jako jedyny zasługuje na to, by o nim wspomnieć właśnie na wstępie. Smutek wielki z powodu Macedonii. Wejścia głęboko niedocenionego, awansującego z półfinału raptem z miejsca 9. Miejsca niby dla Macedonii tradycyjnego, bo wszak jeśli wchodziła to tylko z miejsca 9. lub 10. Cóż z tego, skoro samo wejście dla tego kraju głęboko nietradycyjne, w pozytywnym sensie? W finale "trzynastka", choć jeśli patrzeć li tylko punktowo, to jest remis z Rumunią i wyrównanie rekordu Risteski. Cóż z tego? Wielka charyzma, wielka osobowość, wielki głos, kobieta-demon, herod-baba, mój absolutny numer jeden, coś, co Macedonii nigdy się jeszcze nie przytrafiło i zapewne nie przytrafi w najbliższym czasie. Za rok zapewne wrócą do "Rusinki"... Cóż poza tym? Kilka refleksji. Szkoda Wielkiej Brytanii i Engelberta. Może i nie wypadł całkiem dobrze, ale sądzę, że wypadł najlepiej, jak dał radę. Było ładnie, dostojnie, prosto, chyba lepiej niż na próbach. Respekt. Występ chwycił mnie za serce znacznie bardziej niż opiewana na prawo i lewo Albanka. A jeśli już o niej mowa, to przyznam, że bardzo mnie dziwią te wszystkie zachwyty, zwłaszcza głoszone w kontekście jakieś niebywale wielkiej wartości, jakiegoś skarbu wyrosłego z Eurowizji 2012. Przypominają mi się zeszłoroczne Włochy, które też wielbiono tylko dlatego, że były inne. Nie trafia do mnie pani Rona, jej utwór, ani przerażająca mimika. Mimo że Albania w kategorii "Kuriozum roku" jest mocną kandydatką, to jednak trofeum powędruje tu do Litwy. Wielki sukces, jaki odniósł drętwy Jaś Fasola ze wschodu, jest wręcz szokujący, nawet jeśli sądzimy, że Eurowizja niczym nas już zaskoczyć nie może. Piosenka o sile przebicia mniej więcej takiej jak "Dance with me", "Il pleut de l'or" czy "That sounds good to me", awansuje z 3. miejsca w półfinale, w finale zdobywa aż 70 punktów (o 1 mniej od FYROM i Rumunii!), plasuje się na 14. miejscu i jest trzecim najlepszym wynikiem kraju w Konkursie (pozostawiając tu w tyle m.in. Evelinę). Rzecz niebywała. Zadziwiające, że w top 10. i to na tak wysokiej pozycji znalazło się miejsce dla gospodarzy. Najwyżej z krajów Big 5 uplasował się pan, który najbardziej mnie irytował i który z piątki powinien być ostatni. Świetna Hiszpania powinna zająć miejsce Ciaju i Kajzerki w top 5. Włoszkę też zdążyłem polubić i myślałem, że ostro powalczy o mocny finisz. Niemiły akcent to także zrównanie propozycji islandzkiej z zeszłorocznymi zaśpiewajłami. Uwagę zwraca wynik Grecji i nasuwa od razu pytanie, co się stało, co się zmieniło? Piosenka i występ niczym genetyczna mieszanka Paparizou, Kalomiry z domieszką Szakisa, która była wręcz skazana na top 10, ląduje niemal na końcu drugiej dziesiątki. Skończył się dobry czas dla takich propozycji z Grecji? Joksimović się wybronił, wiadomo było już w półfinale, że mocno powalczy. Niemal udało się powtórzyć wynik sprzed lat, w co niewielu wierzyło. Przegoniły go Babuszki, których aż taki sukces jednak chyba był niespodzianką. No i na koniec zwyciężczyni. I znów smutek i niedosyt. Niechlubny powrót do wygrywania Eurowizji przez teatrzyk. Niefajna rypanka, opatrzona dość pomysłowym spektaklem, uzupełnianym nietuzinkową urodą wokalistki. Zajście tym jaskrawsze, że na ostatnim miejscu z symbolicznym dorobkiem ląduje w gruncie rzeczy niezwykle podobna propozycja norweska (co nie dziwi, skoro jeden z autorów ten sam), której równie efektowna oprawa nie towarzyszyła. Plusy tej wygranej? No chyba tylko takie, że ten utwór ma szansę stać się komercyjnym hitem w Europie i powoli takim staje. Pytanie tylko, czy stanie się hitem jako "ta piosenka z Eurowizji" czy po prostu jako "Euphoria". A zresztą mogłaby się przecież stać przebojem nawet gdyby nie wygrała, tak jak sporo piosenek w ostatnich latach. Wygrana nie jest do tego potrzebna. Czekać należy teraz na wyniki głosowania widzów i jury. Okaże się, czy tak długo oczekiwane jury w ogóle ma jakikolwiek sens. Jeśli wyjdzie, że jurorzy zgodnie z widzami wsparli Szwedkę, wywindowali Litwina, a nie wsparli Macedonii czy Hiszpanii, to... po co nam oni w ogóle? Tegoroczna Eurowizja ogólnie? Ładna scena, drętwi prowadzący, co nie przeszkadzało mi o tyle, że nie docierali do mnie zbytnio przez rumuński przekaz, tudzież zeszłoroczni zwycięzcy, którzy ostatecznie potwierdzili niesłuszność werdyktu z D-Dorfu, miotając się w gościnnych występach między fałszem a playbackiem. Żegnamy bez żalu. Z obawą oczekujemy na ESC 2013. Bakijska zgaga może i już nie piecze, ale niestrawność pozostała.

Ostatnio edytowany przez BarthezDezerter (2012-06-02 00:58:13)